Zamek w Żmigrodzie

Zamek w Żmigrodzie – ruiny barokowego pałacu oraz dobrze zachowanej gotyckiej wieży mieszkalnej.

Zamek w Żmigrodzie wspominano po raz pierwszy w 1296. Przypuszcza się, że była to jeszcze budowla drewniana. Następna informacja o castrum należącym do książąt oleśnickich pochodzi z 1375 r. Była to budowla na planie nieregularnym ze stojącą od północy wieżą i bramą wjazdową od południa, stojąca wśród rozlewisk rzeki Baryczy i otoczona fosą. Wśród właścicieli byli biskupi wrocławscy, książęta oleśniccy oraz rycerze.  

Pałac został zniszczony w 1945 i nie został później odbudowany. Ocalała jedynie wieża, która została odrestaurowana na zewnątrz. W latach 70. XX wieku dokonano wyburzenia ogromnej części ruin pałacu. Gruz wywieziono, a pozostała część zachowanych ruin stanowi ułamek oryginalnej wielkości pałacu. W 2007 rozpoczęto odrestaurowywanie tejże zachowanej części ruin oraz wnętrza wieży, z wykorzystaniem środków unijnych. Od 2008 pozostałości zamku są zagospodarowane turystycznie.

Kocioł Łomniczki

Kocioł Łomniczki (oficjalnie Kocioł pod Śnieżką[1]; niem. Melzergrund) – kocioł polodowcowy w Karkonoszach, najgłębszy (około 300 m) karkonoski kocioł pochodzenia lodowcowego, utworzony u podnóża Równi pod Śnieżką.

Kocioł ma kształt rozległej niszy, która podcina wschodnie zbocze Równi pod Śnieżką i północno-zachodnie zbocze Śnieżki. Wysokość ścian kotła wynosi 100 m. Dno kotła znajduje się na wysokości 1100-1150 m n.p.m. W zachodniej części kotła Jarem Łomniczki spada system kaskad na Łomniczce, tworząc Wodospad Łomniczki[2]. Jest to najdłuższy (300 m) ciąg kaskad w polskich Karkonoszach. W kotle brak moren czołowych, które prawdopodobnie zostały rozmyte przez wody Łomniczki. Najniższe moreny występują na wysokości 880-900 m n.p.m. Największy zasięg lodowca wynosił 2.000 m. Powstał w plejstocenie, prawdopodobnie w czasie ostatniego zlodowacenia (bałtyckiego).

Kocioł charakteryzuje się licznymi spływami gruzowymi, w 2011 r. były tam widoczne ślady 23 takich spływów.
Na ścianie kotła usytuowano symboliczny cmentarz ludzi związanych z Karkonoszami, którzy zginęli w górach.

Obszar kotła objęty jest ścisłą ochroną. Już w 1933 utworzono tu rezerwat przyrody.  

Wzgórze Gedymina

Wzgórze Gedymina (niem.Spittel-Berg, Spittelberg, Wilhelmshöh, Wilhelmshöhe) szczyt ze Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka, będących częścią Górach Wałbrzyskich o wysokości 532 m n.p.m. między Wałbrzychem a Szczawnem-Zdrojem. Szczyt znajduje się na terytorium Szczawna i Parku Zdrojowego w Szczawnie. Dawniej była nazywana: Wzgórzem Tkaczy oraz Wzgórzem Szpitalnym, ponieważnależała do szpitala kawalerów maltańskich w Świebodzicach.

W roku 1823 lekarz z uzdrowiska w Szczawnie-Zdroju dr August Zemplin polecił wybudowanie drewnianego pawilonu na szczycie. W roku 1838 dobudowano budynek zaopatrzony w system camera obscura, a w 1841 powstał belweder z podcieniami. Obiekt wzorowany był na wieży Tangermünde w Stendal. Ośrodek był wielofunkcyjny i mieścił restaurację, muzeum i wieżę widokową, w pobliżu wybudowano również skocznię narciarską i strzelnicę. Zabudowania przetrwały do końca XX w. Ekspertyza oceniała poziom wyeksploatowania obiektu w granicach 90% - 95%. Wieża runęła pod koniec XX w.

Nowa wieża ma 33 metry, na wysokości 27 metrów znajduje się platforma widokowa, zaś pierwszy taras jest na wysokości 17 metrów. Dzięki rozwiązaniom pana Jacka Magiery jest ona dostępna dla osób niepełnosprawnych, na szczyt wieży zamiast schodów prowadzi pochylnia o długości 300 metrów.