Ratusz w Świdnicy

Ratusz w Świdnicy - pierwotny budynek ratusza, wybudowany w stylu gotyckim, był budowlą dwupiętrową, powstałą w wyniku dokonanej w latach 1329–1336 przebudowy domu kupieckiego z 1291.

Wieża nowego ratusza spłonęła w pożarze miasta w 1393. Odbudowaną i odrestaurowaną wieżę, jak i cały ratusz, strawił kolejny wielki pożar 9 maja 1528. Wieżę i ratusz odbudowano pieczołowicie w latach 1548–1555. Budynek w niezmienionym kształcie przetrwał do 1716, kiedy to z kolejnego pożaru ocalały tylko północno-zachodni narożnik ratusza i kapliczka ratuszowa. Kolejna już odbudowa gmachu ratusza, dzięki której budynek zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd, została przeprowadzona w latach 1717–1720. Wieża ratuszowa przetrwała jedynie do 1757 roku kiedy to zburzyły ją wojska austriackie. Mimo to Świdniczanie w 1765 po raz kolejny odbudowali symbol miasta. Odbudowana wieża była repliką wieży kościoła parafialnego w skali 1:2 (osiągnęła wysokość 50 m).
Ratusz w Świdnicy (2006)

Wieża ratusza przetrwała I oraz II wojnę światową w dobrym stanie.

5 stycznia 1967 roku o godzinie 15.16 wieża świdnickiego ratusza runęła w wyniku nieudolnie przeprowadzanego remontu samej wieży oraz rozbiórki sąsiednich budynków.

Na początku czerwca 2010 rozpoczęto odbudowę; 5.03.2012 kilka minut po godzinie 15 zamontowano hełm wieńczący wieżę. Uroczyste otwarcie wieży ratuszowej w Świdnicy odbyło się 17 listopada 2012 roku[1], a więc z półrocznym poślizgiem (planowany pierwotnie termin całkowitego ukończenia prac upływał wiosną 2012). Równolegle przeprowadzono renowację samego ratusza, w którym obecnie mieści się Muzeum Dawnego Kupiectwa.

Wszystkie elementy zegara, które są widoczne na zewnątrz, wzorowano na ich oryginalnym wyglądzie sprzed zawalenia się wieży. Zwieńczona jest hełmem i iglicą z charakterystyczną kulą.

Sama wieża ratuszowa nie jest wierną rekonstrukcją starej, która była smuklejsza i wyższa[2]. Współczesna konstrukcja jest żelbetonowa z ociepleniem elewacji. Detale, jak na przykład okna, zostały odbudowane w formie nowoczesnej. Także rzut nowej wieży nie jest zgodny z oryginałem. Rzut górnej części nie jest czysto ośmioboczny.

Katedra św. Stanisława i św. Wacława w Świdnicy

Katedra św. Stanisława Biskupa i Męczennika i św. Wacława Męczennika w Świdnicy – gotycki kościół, pierwotnie jako kościół parafialny, a od 25 marca 2004 jako katedra diecezji świdnickiej. Jeden z największych kościołów Dolnego Śląska. Wieża o wys. 103 m, jest obecnie najwyższą na terenie całego Śląska i piątą co do wielkości w Polsce.

Kościół powstał w XIV w., na polecenie księcia Bolka II Świdnickiego, po pożarze wcześniejszego drewnianego kościoła stojącego na tym miejscu. Początek wznoszenia budowli określa się na 1330, a legenda głosi, że sam książę położył pierwszy kamień pod budowę. W latach ok. 1400–1410 dokonano rozbudowy kościoła, a w 1546 ukończono odbudowę po pożarze w 1532.

 Kościół jest późnogotycką, orientowaną, trzynawową bazyliką. Nad fasadą zachodnią dominuje, widoczna z daleka, wieża. Ma ona 5 kondygnacji. Na ostatniej, która przechodzi w ośmiobok, umocowano po rogach kolumienki, na których stoją figury św. Stanisława i Wacława, Maryi, św. Jadwigi Śląskiej, św. Piotra i Pawła, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty.

W fasadzie zachodniej znajdują się 4 portale z rzeźbami wykonanymi z piaskowca, są to między innymi rzeźby: Matki Bożej z Dzieciątkiem, Dwunastu Apostołów śpiących w Ogrojcu, a także św. Stanisława i św. Wacława (1427). Po obu zewnętrznych stronach portali widoczne są symbole 4 ewangelistów – po północnej: orzeł (św. Jana) i lew (św. Marka), po południowej: byk (św. Łukasza) i anioł (św. Mateusza). We wnętrzu uderza przede wszystkim ogrom budowli. Sama nawa główna ma 71 m dług., 10 m szer. i 25 m wys. Łączna szerokość trzech naw wynosi 27 m. Do naw bocznych dobudowano w różnym okresie 6 kaplic. Pod prezbiterium znajduje się ciekawa, nie spotykana w kościołach gotyckich dwunastoboczna kaplica przypominająca kryptę. Powoduje ona wyraźne wyniesienie prezbiterium i głównego ołtarza nad poziom kościoła. Jej rzut poziomy zbliżony jest do elipsy. Sklepienie gwiaździste wspiera się na okrągłym filarze, w którym koncentrycznie zbierają się wszystkie żebra. Interesujące są tu zworniki oraz wsporniki – „służki” podtrzymujące przyścienne zakończenia żeber.