Bazaltowa Góra 2

Bazaltowa Góra (niem Breiteberg) - wzniesienie o wysokości 368 m n.p.m., w południowo-zachodniej Polsce, na Pogórzu Kaczawskim.

Niewielkie powulkaniczne wzniesienie, w kształcie małego stożka o zróżnicowanej budowie geologicznej, zbudowane z bazanitu mioceńskiego, który tworzy pokrywę lawową oraz wypełnia część komina dawnego wulkanu tarczowego o zasadowej lawie. Bazalt budujący wzniesienie jest spękany, tworzy regularne słupy. Oddzielność słupową bazaltów (bazanitów) widać doskonale w wyrobisku dawnego kamieniołomu na południowo-wschodnim zboczu góry

Na szczycie znajduje się 10-metrowa wieża widokowa wzniesiona w 1906 roku z łamanego kamienia bazaltowego na planie koła. Wejście do wieży stanowi gotyzujący portal, obramowany cegłą klinkierową. Wieżę wieńczy platforma widokowa otoczona krenelażem na kroksztynach. Z uwagi na wysokość lasu wieża utraciła walory widokowe.

Wieża widokowa na wzniesieniu wpisana jest do rejestru zabytków pod nr. 980/L. z dn. 18.02.1993

Skałki w pobliżu szczytu

Dawny kamieniołom

Panorama na

Masyw Slęży, Wzgórza Strzegomskie, Góry Sowie i Kamienne.

Wieża widokowa

Radogost 2

Radogost (niem. Janusberg) – wzniesienie o wysokości 398 m n.p.m. na Pogórzu Kaczawskim.

Wzniesienie położone jest na terenie Parku Krajobrazowego „Chełmy”, w południowo-wschodniej części Pogórza Kaczawskiego, na Pogórzu Złotoryjskim, około 3,2 km., na południowy wschód od Myśliborza.

Na szczycie znajduje się murowana z kamienia i cegły okrągła wieża widokowa o wysokości 22 metry, zbudowana pod koniec XIX wieku, wyremontowana w latach 90. XX wieku. Z tarasu widokowego wieży rozciąga się panorama na Sudety oraz Przedgórze Sudeckie.

 

Radogost

Wieża widokowa

Widok na Bazaltową Górę

Widok na Góry Kaczawskie

Widok na Pogórze Kaczawskie

 

Wołek

Wołek (niem. Ochsenkopf, 878 m n.p.m.) – szczyt w Rudawach Janowickich, położony między Miedzianymi Skałami na północnym zachodzie a Dziczą Górą na południu. Na szczycie znajduje się krzyż dziękczynny poświęcony Janowi Pawłowi II.

Wołek znajduje się w północnej części głównego grzbietu Rudaw Janowickich. Na południu (SSW) łączy się z Dziczą Górą. Na północy, w masywie Wołka znajduje się niewielka kulminacja Małego Wołka, za którą grzbiet rozgałęzia się. Ku północnemu zachodowi odchodzi Zamkowy Grzbiet z Miedzianymi Skałami i zamkiem Bolczów, ku północy Hutniczy Grzbiet z kulminacją Piaskowej oraz grzbiet bez nazwy zakończony Miedzianą Górą

Masyw Wołka położony jest w obrębie bloku karkonosko-izerskiego, w strefie kontaktu granitowego masywu karkonoskiego i jego wschodniej osłony. Zachodnia część zbudowana jest z granitu karkonoskiego, przeważnie odmiany granofirowej, z żyłami aplitów. Skały magmowe powstały w karbonie. Wschodnią część masywu tworzą skały metamorficzne powstałe w starszym paleozoiku – łupki serycytowe, serycytowo-kwarcowe, skaleniowo-kwarcowe, łupki grafitowe, fyllity oraz najmłodsze, powstałe w wyniku przeobrażenia starszych skał przez intrudujący granit – hornfelsy.
Roślinność

Szczyt i zbocza porastają lasy świerkowe oraz mieszane (świerkowo-bukowe). Na południowym zboczu są polany, niżej młodniki. Na północnym zboczu rosną zarośla kosodrzewiny zasadzonej tu w XIX w.

Droga na szczyt

Szczyt Wołka

Krzyż dziękczynny poświęcony Janowi Pawłowi II

Widok na Rudawy Janowickie

Widok na Krzyżną Góre i Sokolnik

Widok na Karkonosze

Mały Wołek

Mały Wołek (niem. Kleine Ochsen Berg, 774 m n.p.m.) – niezbyt wybitna kulminacja w Rudawach Janowickich, położona na północnym zboczu Wołka.

Mały Wołek znajduje się w północnej części głównego grzbietu Rudaw Janowickich, na północnym zboczu Wołka. W tym miejscu grzbiet rozgałęzia się. Ku północnemu zachodowi odchodzi Zamkowy Grzbiet z Miedzianymi Skałami i zamkiem Bolczów, ku północy Hutniczy Grzbiet z kulminacją Piaskowej oraz grzbiet bez nazwy zakończony Miedzianą Górą.

Cały masyw Wołka położony jest w obrębie bloku karkonosko-izerskiego, w strefie kontaktu granitowego masywu karkonoskiego i jego wschodniej osłony. Zachodnia część zbudowana jest z granitu karkonoskiego, przeważnie odmiany granofirowej, z żyłami aplitów. Skały magmowe powstały w karbonie. Wschodnią część masywu tworzą skały metamorficzne powstałe w starszym paleozoiku – łupki serycytowe, serycytowo-kwarcowe, skaleniowo-kwarcowe, łupki grafitowe, fyllity oraz najmłodsze, powstałe w wyniku przeobrażenia starszych skał przez intrudujący granit – hornfelsy

Szczyt i zbocza porastają lasy świerkowe oraz mieszane (świerkowo-bukowe)

Widok z podnóży Małego Wołka na Góry Ołowiane

Droga na szczyt

Polana Mniszkowska

Szczyt Małego Wołka

Widok ze szczytu

Wilcza Góra 2

Wilcza Góra (często także Wilkołak, niem. Wolfsberg) – bazaltowy szczyt o wysokości 367 m n.p.m. na Pogórzu Kaczawskim , pomiędzy miastem Złotoryja Jerzmanicami a Wilkowem, nek, pozostałość trzeciorzędowego wulkanu. W czasie eksploatacji kamieniołomu odsłonięto górnokredowe piaskowce występujące w obrębie złoża bazanitu.

Część góry objęta jest ochroną w ramach Rezerwatu przyrody Wilcza Góra.

Na początku XX w. rozpoczęła się eksploatacja bazanitu na zboczach Wilczej Góry. Obecnie wyrobiska otaczają wierzchołek z trzech stron. Na wschodnim zboczu funkcjonuje Kopalnia Bazaltu Wilcza Góra należąca do firmy Colas. Bazanit wydobyty w tej kopalni posłużył m.in. do budowy Trasy W-Z, Trasy Łazienkowskiej, Pałacu Kultury i Nauki oraz warszawskiego metra. W wyniku działalności kopalni zniszczona została znaczna część góry (ok. 30-40%) wraz ze szczytowym fragmentem, przez co wysokość Wilkołaka obniżyła się z 373 do 367 m n.p.m.

Wilkołak

Droga na szczyt

Widok na Złotoryję

Kopalnia Bazaltu

Widok na Karkonosze

Widok na Śnieżkę

Widok na Pogórze Kaczawskie

Widok na Ostrzyce

Rasocha 2

Rosocha (niem. Willmannsdorfer Hoch-Berg) – wzniesienie o wysokości 464 m n.p.m., w południowo-zachodniej Polsce, na Pogórzu Kaczawskim, na Pogórzu Zachodniosudeckim (dawniej Sudety Zachodnie).

Wzniesienie położone jest na terenie Parku Krajobrazowego „Chełmy”, w północno-środkowej części Pogórza Kaczawskiego, na Pogórzu Złotoryjskim, około 1,5 km na północny zachód od Stanisławowa, województwo dolnośląskie.

Niewielkie wzniesienie, w kształcie rozległego kopca, o dość stromych zboczach, z wyraźnie podkreślonym stożkowym wierzchołkiem ma w części szczytowej, co czyni wzniesienie rozpoznawalnym w terenie. Wzniesienie wznosi się w północno-zachodniej części Wzgórz Złotoryjskich, w środkowo-północnej części Parku Krajobrazowego „Chełmy”. Wzgórze zbudowane ze skał metamorficznych należących do metamorfiku kaczawskiego. Środkowa część wzniesienia, stanowiąca część dawnego wulkanu, zbudowana z bazaltu mioceńskiego, otoczona jest łupkami i fyllitami starszego paleozoiku. Zachodnie zbocza zbudowane są ze skał osadowych górnego permu. Niższe partie zbocza przykrywają utwory soliflukcyjnych, a u podnóża występują osady glacjalne, fluwioglacjalne. Szczyt wzniesienia częściowo, porośnięty lasem lasem liściastym, z niewielką domieszką drzew iglastych. Zbocza góry zajmują górskie łąki i nieużytki, miejscami występują kępy drzew liściastych. Ciągi drzew i krzaków, rosnące na zboczach wyznaczają dawne miedze i polne drogi. U podnóża wzniesienia, po południowo-wschodniej stronie, położony jest Stanisławów.

W przeszłości na szczycie góry położone było największe schronisko na terenie Pogórza Kaczawskiego, wymieniane w tamtym okresie we wszystkich przewodnikach turystycznych. Na dachu budynku schroniska, mieścił się w punkt widokowy, z panoramą Sudetów i Niziny Śląskiej. Schronisko zostało zniszczone po 1945 roku.

Rasocha

Widoki na Pogórze Kaczawskie

PTTK "Marianówka"

 

Radiostacja Rudiger 2

Radiostacja Rudiger w Stanisławowie - W okresie międzywojennym, po przejęciu władzy przez nazistów,  zbudowano niemiecką stację radiową, noszącej kryptonim "Rüdiger".

Jej przeznaczenie jest do dzisiaj niejasne i stanowi przedmiot sporu nie tylko historyków. Bez wątpienia, była ona ważnym ogniwem niemieckiego systemu łączności radiowej, a niewykluczone, że i radiolokacji. Prawdopodobnie Niemcy zajmowali tę placówkę jeszcze gdy w okolicach przebiegał front. Ze szczytu wzgórza mieli bowiem doskonały widok na toczące się w dole działania wojenne. Maszt został prawdopodobnie wysadzony w powietrze lub zdemontowany przez Rosjan.

W połowie lutego 1945 roku, Rosjanie przypuścili z kierunku południowego szturm na to wzgórze. Poprzedzony on był precyzyjnym ostrzałem artyleryjskim, co potwierdzają ruiny stacji. Zrównane z ziemią zostały obiekty koszarowe, ale konstrukcja głównej budowli, kryjąca urządzenia radiowe i zespoły agregatów w zasadzie nie została naruszona. Po kilkudniowych, i szczególnie zaciętych walkach, radiostacja padła. Jednak część sił niemieckich, rozlokowanych na pobliskich wzgórzach utrzymywała nadal zdolność bojową.
Niemcy przygotowani byli do obrony z kierunku północnego. Zaskoczeniem dla nich był zapewne sowiecki atak na ich tyły i szturmem na Willmannsdorf - od południa. Niewyjaśnione pozostają do dziś powody, tak zacięcie prowadzonej przez Niemców obrony, tych raczej nie mających strategicznego znaczenia, terenów. Zadziwia też fakt, że znajdująca się nieopodal, najnowocześniejsza wówczas w III Rzeszy (uruchomiona w 1939 roku) kopalnia rudy miedzi nosząca nazwę "Lena"), nie była broniona. Według relacji naocznych świadków - polskich robotników przymusowych, zatrudnionych w pobliskich wsiach, poddających się tu Niemców, Rosjanie nie brali do niewoli. Po wkroczeniu na Rosochę, Sowieci pośpiesznie rozmontowali całe wyposażenie obiektu i po przetransportowaniu do Jawora, dalej koleją, wysłali na wschód.
Do dzisiaj ziemia ta kryje wiele tajemnic, niezliczone szczątki obrońców i masę wojennego żelastwa. Proces rozminowania tych terenów trwał do lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Świadczyć o tym mogą mapy sztabowe WP z tego okresu, na których zaznaczono tereny jeszcze zaminowane.

Budynek główny - to solidna konstrukcja żelbetowa, na wprost wejścia głównego rozciąga się największe pomieszczenie – hala główna w której na powierzchni około 100m2 mieściło się centrum dowodzenia. Świadczą o tym duże okna z których rozciąga się fantastyczny widok, oraz prostokątny otwór biegnący przez środek sali, w którym ułożone były kable do agregatów lub pomp w piwnicy. W pomieszczeniu tym mieściła się skomplikowana aparatura nadawczo-odbiorcza. Nieopodal budynku głównego znajduje się wiele pozostałości z dawnych czasów: zasypana studnia, spory kwadratowy basen, oraz kopiec, skrywający głęboki na kilkanaście metrów zbiornik. Dokładnie nie jest znane przeznaczenie owego silosu, jednak prawdopodobnie był to zbiornik do chłodzenia lamp stopni mocy. Wiadomo jednak że jest w jakiś sposób połączony z którymś z pozostałych budynków (prawdopodobnie z budynkiem głównym radiostacji).

 

Widok z radiostacji równie legnicką