Biały Jar (niem. Seifengrube) – jar w środkowej części Karkonoszy, w Sudetach Zachodnich.
Jest to nisza niwalna przekształcona w jar o dnie głęboko wciętej półkolistej doliny podcinającej północne zbocze Równi pod Śnieżką. Powstała w wyniku zalegania przez długi czas zlodowaciałej pokrywy śnieżnej podczas ostatniego zlodowacenia w plejstocenie. Od górnej krawędzi jaru na wysokości około 1350 m rozchodzą się w dół głębokie bruzdy szczelinowe, odsłaniające jasną zwietrzelinę granitową, od której jasnoszarej barwy wywodzi się nazwa jaru. Zbocza Białego Jaru porośnięte są kosodrzewiną. Rośnie tu wiele gatunków ziół. W Białym Jarze swoje źródło ma Złoty Potok.
Biały Jar jest jednym z miejsc, w którym pokrywa śnieżna utrzymuje się najdłużej w Karkonoszach. Zimą ze względu na zagrożenie lawinowe szlaki turystyczne prowadzące przez Biały Jar są zamknięte.
20 marca 1968 roku w Białym Jarze na skutek zejścia lawiny zginęło 19 osób. Jest to największa tragedia lawinowa w Polsce. Lawina miała ponad 700 m długości, około 80 metrów szerokości, a jej czoło było wysokie na 20-25 m. Wśród ofiar było 13 Rosjan, 4 Niemców z NRD oraz dwóch Polaków. Pięć innych osób objętych lawiną zdołało się uratować. Po tragedii powstały plotki, że lawina nie zeszła samoistnie, lecz wywołali ją agenci jakiegoś wywiadu. Jednak badania naukowe i ekspertyzy dowiodły, że był to proces naturalny.
 |
| Droga do Białego Jaru od Strzechy Akademickiej |
 |
| Biały Jar |
 |
| Widok na Karpacz |
 |
| Biały Jar |
 |
| Złoty Potok |
 |
| Widok na hotel Gołębiewski |
 |
| Widok na Pielgrzymy |
 |
| Pielgrzymy |
 |
| Widok z góry |
 |
| Widok na Wielki Staw |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz